Ik ben het allemaal zo zat. Wie niet, dat weet ik ook wel. Maar ik bedacht me dat ik als kunstenaar iets kan doen met rottijden. Ik kan er beelden van of over of voor maken maar ik kan als trainer/docent er ook een cursus voor maken. Om weer lekker in je lijf te gaan zitten. Jezelf weer mooi te gaan vinden. Weer weten wie je bent en wat je lusten en verlangens ook al weer zijn.

Ik merk vooral dat door het weinig live contact met andere vrouwen ik de spiegels mis, de inspiratie en de bevestiging die die vrouwen me normaal gaven. Zo van oh ja, zo kan het ook. En ik flirt niet meer met vreemde mensen en baby’s en dieren op straat want iedereen is stug en mondkapje en afstand. Ik mis mij. De mij die alles zo zonnig en fijn en lekker wist te maken. Ze is er wel hoor, alleen niet zo vanzelfsprekend.

Vanaf 2004 coachte ik al vrouwen op deze onderwerpen; vrouwzijn, sensualiteit, relaties, zusterschap. En vanaf 2005 kwam daar de training Strip je Vrij! bij. Waarbij striptease als speels element gebruikt werd om de laagjes waar je je achter verstopt mee weg te strippen zodat jouw binnenste ik, die sensuele vrouw, tevoorschijn komt. In 2015 gaf ik de laatste training en toen hadden meer dan 700 vrouwen die heerlijke vrouw in zichzelf ontdekt.

Het is weer tijd. Zoveel binnen zijn, zo weinig contact met andere leuke mensen, niet meer uitgaan en dus niet meer zo makkelijk je lusten en plezier voelen maakt het zo makkelijk om om nu al een jaar in een soort winterslaap te zijn. Maar de lente komt eraan! En wie weet wat meer vrijheid en mogelijkheden buiten in de wereld.
Die vrijheid, plezier en sensualiteit in jezelf kunnen we nú alvast wakker gaan maken.
En ik weet hoe! Doe je mee?
(Lees verder op mijn website bij Strip je Vrij - online!)

Vandaag is het 1 jaar en 1 dag geleden dat ik knoerthard nee schreeuwde tegen iemand met mijn handen tegen mijn oren gedrukt. Ik ben daar nooit meer geweest. Nee is nee. Genoeg is genoeg. En dat vier ik vandaag.

Ik deed mezelf een verjaardagscadeau en volgde de eerste vijf dagen van november een online cursus intuïtief portretschilderen bij Yvon van Bergen. Sindsdien probeer ik elke week wat te oefenen in de methode die zij ons aanleerde.
Het is erg leuk om te doen maar ik moet wel wennen aan wat er uit mijn handen komt als ik niet van te voren bedenk wat het moet worden. Intuïtief dus, haha! Maar goed, het resultaat is anders dan ik zelf snel aan de muur zou hangen. Ik moet denk ik wennen aan wie ik van binnen nog meer ben.
Mijn vriendin, collega en raadsvrouw Esmée herinnerde me eraan dat ik het als een weg moet zien, een proces, en me niet zo moet richten op het einddoel. Maar gewoon spelenderwijs van hier naar zelfportretten schilderen dus. Spelen. Oh ja.
Wat ook erg mijn zelfvertrouwen sterkte is dat ik deze foto deelde op Instagram, in mijn stories, en dat ik toen zo’n leuke reactie kreeg van een lieve vrouw die mijn portret meteen wilde kopen! Wow! Dus als je deze ook mooi vond heb je pech.
Maar ik maak vast wel weer eens zo’n mooi portret! :-)

“Listen, the best advice on aging is this:
What’s the alternative? The alternative, of course, is death. And that’s a lot of shit to deal with. So I’m happy to deal with menopause. I’ll take it.”
— Whoopi Goldberg

When I grow up I want to be an old woman.
- Michelle Shocked

Ik verborg me achter dode bloemen, een masker dat niet meer paste, me eigenlijk nooit had gepast en alles wat ik niet wou laten zien gewoon liet zien maar dan in stukjes.
Onbegrijpelijk.
Ongrijpbaar.
En ik dan maar klagen over niet begrepen worden en eenzaam zijn.

(En toen het masker eindelijk af kon werd het maart 2020.)

Marielle, september 2020 ♥️💋

Why would I worry about getting older - what’s to moan about?
Dawn French

Over mijn lichaam, ouder worden en dikker en rimpeliger en ronder en zachter en weker.
(Dus ik zeg niet minder mooi maar gewoon anders!)

It’s a wonderful world
And you take and you give
And the sun fills the sky
In the space where you live
It’s a day full of dreams
It’s a dream of the day
And the joy that it brings
Nearly sweeps her away
-David Sylvian

Portretje tussendoor. :)
Ik wil weer nieuwe naaktfoto’s maken voor de serie met kwallen maar nu even niet. Ik wil die foto’s maken met lange sluitertijd, mijn lievelings. Dat er beweging in komt. Maar ik heb het warm vandaag. Warm als in als-ik-ook-maar-een-beetje-beweeg-dan-breekt-het-zweet-me-uit.
( #oversharingismymiddlename )
Overgang enzo.
En nu ik net voor de hele week boodschappen heb gedaan ben ik wel klaar met bewegen haha.
Morgen weer een dag.

Over mijn lichaam, ouder worden en dikker en rimpeliger en ronder en zachter en weker.
(Dus ik zeg niet minder mooi maar gewoon anders!)
En over kwallen.
:)

Over mijn lichaam, ouder worden en dikker en rimpeliger en ronder en zachter en weker. En over kwallen.
:)

When you screw up your eyes
When you screw up your face
When you throw out your arms
And keep changing your shape
Taste the taste in your mouth
Taste the taste on your tongue
On the film on your eyes of what I’ve become
- The Cure

Vandaag vier ik dat Peter 30 jaar geleden tijdens een motorritje op de Posbank me officieel vroeg bij hem te komen wonen. Ik woonde toen al sinds eind juni, onze eerste date bij hem, maar kon dus nu de rest van mijn zooi verhuizen en echt gaan samenwonen. Met hem, en met zijn broer en zijn zus en haar vriend die ook allemaal in dat huis woonden in het begin. Haha.
Maar dat is nu dus dertig jaar geleden, een kind en een stad geleden. Ik dacht vroeger niet eens zo oud te worden, laat staan zó lang met iemand samen te wonen.
En na een beetje woelig jaar weet ik nog steeds of misschien alweer, dat hij de leukste en liefste is om dat mee te doen.
Dus nu lekker tutten (vandaar mijn wenkbrauwen in de verf), straks mooie kleren aan en dan gaan we lekker uit eten bij Bar Berta. Lekker even naar Spanje. Het weer is er naar. :) Dank je lief voor deze 30 jaren samen. Je moet me nu wel houden natuurlijk. Garantie is echt voorbij. :) Hou van jou! ♥️

Peter en Marielle 1990-2020

Mijn nieuwe serie “ six different ways” in de maak. Spannend. Alle foto’s/digitale collages af en dit is een voorlopige outtake. Het moeten straks twee keer zes beelden worden denk ik. Zes gemaakt van oudere portretten, toen ik nog haar had en zes van nu, de linkse waarschijnlijk. Kijken hoe het werkt met inkleuren. Ik vind het zo al wel mooi maar het idee was dus met kleur en nu ga ik het vast verprutsen, dat gevoel. Haha. Maar gelukkig kan ik altijd nieuwe printen. :) Spelen en aanklooien is het motto! Genoeg serieus gedoe afgelopen jaar. Tijd voor plezier!

I am slowing down
As the years go by
I am sinking
So I trick myself
Like everybody else
The secrets I hide
Twist me inside
They make me weaker

The Cure - sinking

Nog steeds beelden aan het maken voor mijn nieuwe serie met zwart-wit zelfportretten die ik ga inkleuren. Nog steeds veel plezier met spelen met foto’s. Lekker onderuit op de bank op mijn iPad.

Beelden aan het maken voor mijn nieuwe serie. Heel veel spelen. Dan kiezen en printen. En dan inkleuren met ecoline stiften. Ik heb schik! Haha!

Aan het spelen met zwart-wit werk dat ik maakte eind 2016. Zo leuk om te doen!

Lieve Prudence. 1, 2 en 3 - ik verbeeld me. Drie zelfportretten / collages / verbeeldingen over de tijd dat mijn ouders scheidden en het donker en de onmacht en de zwaarte en de angst die ik sindsdien bij me draag én waar ik afgelopen jaar met EMDR en zo mee bezig ben geweest. Verwerken, loslaten en zo. Gedoe. Eind januari knalde het nog een keer en toen was het tijd voor deze kleine serie collages. Een tribuut aan de Marielle van die tijd. Het donker mag er zijn en draag het met je licht. Lieve Prudence, kom je buiten spelen?

Ik ben zo blij dat ik eindelijk weer wat aan het maken ben maar ik ben er ook wel weer klaar mee voor vandaag, haha. Ik denk dat die rosé en die Preacher vandaag een uurtje vroeger beginnen. Ik dacht even een dance break te doen en dan weer fit aan de slag te gaan. Maar ben een beetje doorgeslagen en nu kapot moe. Eindigen met Siouxsie and the Banshees cover van Dear Prudence was wel te gek. Ik denk dat ik een naam heb voor deze serie. 😘🌞♥️

Mijn oren zeggen de waarheid, all you need is love.😊♥️

Dit moest eruit. Ik weet niet wat ik er mee wil of ga doen. Geen idee. Ik heb geen duidelijk verhaal. Wel een gevoel van ja, zo voelt het. En het wordt ook geen serie. Of het moet een serie worden van allemaal verschillende collages. Ik laat het even zo en misschien kom ik er op terug. Maar ik vind wel dat het de wereld in moet, dus bij deze! :-) Fijn dat je me ziet, dank je wel! ♥️

serie die ik maak over oprollen, in elkaar duiken, onzichtbaar willen zijn, en zelfbescherming als een Armadillo. .

Met een goeie tip van mijn nepdochter/vriendin/docent Satijn Panjigay , namelijk de madeliefjes door mijn lichaam laten komen, is dit nu af. Ik moet nog printen en zien of deze edit goed is van kleur en zo maar dit voelt wel goed.

“dissolving” of oplossen. Het gevoel dat ik vorig jaar regelmatig had. Het willen verdwijnen en het soms ervaren van dat gevoel. Dat je niks meer bent, alleen nog een afdruk of een echo. Zo voelde dat voor mij. Toen. Nu niet meer. Hoera voor therapie. :) Maar wel fijn om hier een herinnering aan te hebben voor mezelf. Omdat het een stukje van mij is en dat het gezien mag worden zoals alle andere stukjes van mij.

Hoera voor de overgang. Nu ben ik ook ineens allergisch voor gellak. Geen mooie rode nagels meer voor mij voorlopig dus. Oh en ook geen lekkere luchtjes. En geen tulpen. En geen andere bloemen. En zo. Pfff.

Ben een beetje aan het klooien met collages. Vroeger maakte ik heel veel en vaak collages. Maar nooit met mezelf erin. Even uitproberen dus. En maar meteen een nuttig uitgangspunt genomen: onaardige stomme dingen die ik soms denk over mezelf als ik kijk in de spiegel. Gelukkig lach ik er om en ben ik ook erg goed in leuke en aardige dingen tegen mezelf zeggen en over mezelf denken. Zo van” hé lekker ding, je ziet er weer spetterend uit vandaag! “ Het varieert hè, per dag en zo. Je kent dat wel. :) Wat voor onaardige dingen denk jij wel eens over jezelf? En maak je het ook weer goed dan met jezelf door iets liefs te zeggen? .

Mijn koffiedate met Marijke, mijn liefste vriendin in Rotterdam, eindigde bij een hele vage film op het IFFR. Zo fijn als je niet uitgepraat raakt en je wilt nog meer leuks doen samen.

Ik ging naar een documentaire over Lydia Lunch op het IFFR. Waanzinnig leuk! Wat een vrouw!Iemand die van jongs af aan haar hart volgt en/of haar pussy.

“Art is a wound, turned into light”

Dank je wel dat je me volgt! Ik wens je hele fijne dagen en een prachtig nieuw jaar. Ik hoop da je al je dromen en wensen uit laat komen en mooie verhalen gaat leven. ik zie je weer in het nieuwe jaar met mijn nieuwe plannen en aanbod. ( ik ga naast mijn beeldend werk ook weer vrouwen begeleiden!) Liefs! <3

Day 11: ten years ago

Dit was mijn nieuwsbrief tien jaar geleden. Moem, mijn bedrijf in coaching en mentoring vrouwen op het gebied van relaties en sensualiteit bestond toen vijf jaar. Ik gaf online-cursussen en trainingen en workshops in Utrecht. ik schreef in 2009 een jaar lang een column in de Santé. Gaf met Cora Emens een cursus ‘Sloeries en Godinnen’. Stond in de Viva als punky pin-up. Kocht mijn eerste echte nieuwe fiets (zag ik net toen ik zocht op mijn computer naar wat er allemaal in 2009 gebeurde) en overleefde glorieus de vijf weken alleenstaand moederschap, haha, terwijl mijn lief door Europa toerde op zijn motor. Wat lang geleden en wat lijkt het ook gewoon gisteren.

Een (voorlopige) verbeelding uit een serie die ik stukje bij beetje aan het maken ben over alles wat ik voelde afgelopen half jaar voor, tijdens en na mijn therapie en zo. Het gevoel dat ik kleiner werd en langzaam oploste was één van die gevoelens. Met mijn verbeeldingen pak ik dit soort gevoelens even goed beet vóór ik ze loslaat. Vandaag kwam ik in mijn archief precies de ondergrond tegen die ik zocht voor dit beeld en ben ik meteen gaan experimenteren en spelen ermee. Waarschijnlijk gaat dit beeld nog wel een paar keer veranderen voor ik het helemaal goed vind

ik was mijn muchness kwijtgeraakt
Ik dacht
ik laat me zachtjes zakken
langzaam naar beneden
ik doe het rustig aan

en toen kreeg ik een duw
of liet ik mezelf vallen?
en ik viel
en ik viel
en ik viel
steeds dieper
en dieper
down the rabbit hole

ik werd klein
en weer groot
en weer klein
ik was mezelf niet meer

ik verloor mijn hoofd bijna
- off with her head!! -
ik moest loslaten
alles
ook mijn hoofd
hij bleef zitten
maar dat was ook alles

ik was klein en groot
en alles was zo verwarrend
en andersom

en op de kop
curiouser and curiouser

en toen dat begon te wennen
dat er geen normaal meer is
dat iedereen gek is
dat er geen en heel veel regels zijn
die ik nooit zal begrijpen
dat alles zo ongrijpbaar is
dat dat is zoals het hoort
en dat dat niet erg is of eng
maar gewoon is

toen vond ik mijn muchness weer

en nu moet ik gewoon ergens naar toe
maar als ik lang genoeg loop
dan kom ik er wel

Alles okee hier hoor. Beetje heftig half jaar of eigenlijk al anderhalf jaar achter de rug en mee dat ik opklim komt de winter er aan. En dat betekent voor mij dan weer nog meer naar binnen, nog meer nadenken en reflecteren en zo en nog minder naar buiten, naar social media. Minder delen. En dat deed ik al bijna niet meer haha. Vandaag sinds maanden weer een shoot gedaan. Lekkere depri alternatieve jaren 80 muziek op gezet en ook wel wat sensueels als toetje. Heel veel zin om te gaan editen en te kijken of ik er een paar mooie uit kan halen. Deze foto raakte me nu even en deel ik omdat ik zo stil was.

I’m working on a new project about something I’m feeling which I’ll explain later when things become more clearer. For now just following my heart and see where this will bring me.

Mezelf stoppen omdat ik te snel ging. Na mijn therapie en EMDR wil ik zo graag dat alles voorbij is. Ik wil dat alles normaal is, weer hetzelfde als daarvoor. En elke keer als ik te snel ga, moet ik huilen. Normaal bestaat niet meer. Alles is veranderd en genezen en rouw kosten tijd. Zo hard voor en ongeduldig zijn met mezelf helpt niet. Dus stop. Ademen. Voelen. Blijf bij de gevoelens en adem ze in en uit. Pffff. . (photo+edit met iPad)

Fellini, Utrecht, 1989 (foto 2016)

Ze was een prinses en het leven was licht. Nee dat is niet waar. Het leven was kut maar daar, voor een nacht, voor zoveel nachten per week als mogelijk waren, was het leven licht. Discolicht.

De werfkelder was haar paleis. Ze liep langs de rij met wachtende mensen naar de deur van het paleis en werd binnengelaten door een portier met tattoos en een oorring. Ze liet haar mantel en extra schoenen en kousen achter bij de kamermeisjes en huppelde de balzaal in. Ze zwaaide naar de butler bij de bar die haar drankje vast inschonk en liep naar de orkestmeester achter de draaitafel om hem een zoen te geven. En dan was de zaal voor haar. Er waren ook andere mensen maar dat was niet zo belangrijk eigenlijk. Er was ruimte genoeg om in te nemen. Haar hakken vonden snel een ritme, haar benen bogen, strekten, haar heupen wiegden zachtjes, haar armen zwaaiden, haar handen gebaarden, haar ogen naar binnen gericht, niets ziend, alles voelend.

Ze was een prinses en het leven was licht, en de lampen beschenen haar en ze voelde zich mooi en sterk en haar benen droegen haar majestueus en de muziek trilde haar botten, dreunden door haar hele lichaam en voor even, heel even, misschien morgen weer, maar eens zou het afgelopen zijn, voelde ze zich een echte prinses en was het leven mooi. Het was licht. Discolicht. Maar net echt.

Genomen na de shoot ‘letting go’. Beetje op en leeg. Op de iPad ge-edit met Afterlife app.

“Only no-mind can be creative and radical. ” - Osho Ik ben heel hard aan het proberen om mijn hoofd leeg te maken. En dat werkt natuurlijk niet zo. Mijn hart en lijf zijn zo vol met zoveel emoties die ik niet toe laat. Want het voelt te veel. En te zwaar en te donker lijkt het. Dus ik maakte een verbeelding van hoe ik alles toelaat in zachtheid en lichtheid. Zodat ik weer kan ademen, stromen, creëren.

voor @mamacashfund

Ik ben een kunstenaar. Ik druk mezelf, mijn gevoelens en emoties, uit met zelfportretten. Ik ben wat ik doe. Ik gebruik mijn hele lichaam voor mijn kunst. Kleding, naaktheid, make-up, poses, alles is belangrijk voor die afbeeldingen. Maar het lijkt alsof je bepaalde dingen gewoon niet meer kunt doen als je vijftig bent (geweest). Zoals je opmaken met kleurrijke make-up. Of het afscheren van je lange bruin geverfde haar. Of een (groot) decollete laten zien. Of je kleden zoals je vroeger deed. Je bent nu ouder. Je moet je kleden naar je leeftijd, je gedragen naar je leeftijd . Met een naturel make-up en een colletje. ;-)

Ik maak mijn kunst voor mezelf en voor vrouwen die zich aangetrokken voelen tot mijn kunst. En ik heb geen ‘advies’ of opmerkingen nodig over hoe ik me moet kleden of hoe ik mijn make-up moet doen op mijn leeftijd of wat dan ook. Op mijn best er uitzien of er jonger uitzien is niet mijn thema. Echtheid en emotie wel. #MyBodyIsMine

Laten we het leven, ouder worden en diversiteit omarmen. Ik hou van alle vrouwen, echt alle. We hebben allemaal ons eigen verhaal dat we in ons leven tot uitdrukking willen brengen. Ik weet dat ik bevoorrecht ben als witte cis-vrouw. Daarom steun ik deze actie met heel mijn hart. Ik wil dat elke vrouw ter wereld zich net zo vrij voelt als ik om haar leven te leiden zoals zij dat wil. #MyBodyIsMine

Van de website van @mamacashfund: “In het licht van voortdurende beperkingen op onze veiligheid, keuzes en zelfexpressie, roept de #MyBodyIsMine campagne vrouwen uit alle lagen van het leven op om hun verhalen te delen. Ondanks de sterk verschillende contexten zijn veel van de obstakels waarmee we worden geconfronteerd en de dromen die we nastreven universeel. Door ervaringen te delen en naar anderen te luisteren, moedigt #MyBodyIsMine vrouwen aan het recht te eisen het leven te leiden dat ze willen en verdienen.

Uitvoerend directeur Zohra Moosa van @mamacashfund zei het zo: “Patriarchie blijft bestaan ​​door onze stilte. Het wordt sterker als we stil zijn. We moeten dus luidruchtig zijn en samenwerken. “Daarom nodigen we iedereen uit om hun eigen tijdelijke #MyBodyIsMine-tatoeage te bestellen, een selfie te maken en een verklaring op Instagram te posten.”

Een kleine verbeelding vandaag, gewoon gemaakt met mijn iPhone, Afterlight, Diana app en Mextures. Het symbool is van de godin Inanna. Een Soemerische godin. Ik zoek Inanna vaak op als ik me klein en gekwetst voel en daarbij een heftige wraakzuchtige schaduw voel. Ach ja, all the feelings hè! Inanna leert me mijn schaduw en angsten recht in hun gezicht aan te kijken en weer mijn eigen benen stevig recht onder me te voelen. Ik kan dit. Ik doe dit. Ik ben hier voor geboren.

Er zijn zoveel verhalen en betekenissen voor haar dat ik me eigenlijk altijd wel bij haar thuis voel. Bij haar en bij Hathor, een machtige Egyptische godin. Met minstens zulke mooie krachtige verhalen. Google maar eens en kijk of jij er wat mee kunt.

Ik wel nu. En door het maken van deze verbeelding zie ik mezelf als even sterk als deze godinnen. Lekker. Oké leven kom maar op dan! Wat heb je nog meer in petto voor me?

Ik pak dit even goed vast voor ik het weer ( eens een keertje) loslaat. Hierna is er weer ruimte voor “ik ben genoeg”of “ik ben precies goed” of “hoe meer Marielle hoe beter” . Nu dus dat oude stuk waarin ik weer geschoten ben. Ik ben te veel.

Alles wat ooit tegen me gezegd is wat hier mee te maken heeft spookt nu door mijn hoofd. Alles wat iemand nu zegt tegen me wat er ook maar een beetje op lijkt ook al is het helemaal niet zo bedoelt plaats ik in die lange lijst met afwijzingen. Ik weet waar het begonnen is en helaas kreeg mijn lief de volle laag omdat hij iets niet zo handig deed en nog minder handig erbij zei. Even was alles wat ik geleerd heb weg. Even was ik weer 8, 15, 17,18,19,20, 21 en ook ouder.. Even leek het alsof knoerthard een oude pleister werd afgetrokken en er in die wond werd geprikt met wat scherps. Die wond was dus niet dicht. Ik dacht van wel. maar niet dus.

Soms denk ik: “hé daar heb je stukje weer. Ik dacht dat het over was maar ik mag dus nu nóg een laagje afpellen! Oké daar gaan we dan. Wat interessant allemaal!” Soms denk ik: “WTF? Grrrrrr wat een shitklotepokke gedoe! Waarom? Waarom ik? Waarom nu?” En dat laatste is nu dus. Ik kan er soms even naar kijken en er om lachen. Heel soms. Maar ik heb vooral gehuild afgelopen week. Gehuild als een meisje van 8, 15, 17,18,19,20, 21 en als meisje/vrouw van nu. Het moet er op de een of andere manier uit.

Maar je bent kunstenaar, zei mijn lief gisteren aan de telefoon tegen me. Kun je er dan niet iets moois over maken. Even wilde ik mijn telefoon naar zijn hoofd gooien maar dat kan natuurlijk niet want hij is 2000 km weg en door hem is al die ellende begonnen en hij mag natuurlijk niet alles zomaar oplossen wat hij heeft aangericht door mij het zelf te laten oplossen. Volg je het nog? Maar hij heeft wel een punt. Als beelddenker helpt het me emoties, situaties, processen te verbeelden. Soms zijn de beelden, zoals nu deze, goed om precies te laten zien aan mezelf hoe ik me voel. Om dat gevoel er echt te laten zijn. Om mezelf toestemming te geven om het helemaal te voelen.

Om het even goed vast te pakken voor ik het kan loslaten.

En soms maak ik beelden die me ondersteunen bij het verwerken van iets, of mijn nieuwe keuze te verbeelden en me daar aan te helpen herinneren. Ik hoop dat die laatste beelden snel zullen volgen want ik weet dat ik dit allemaal wel kan en dat ik sterk ben en zo maar ik vind die weg naar boven echt zo veel leuker! :-)

Het is wat het is. En dan gaat het ook nog regenen. Ik verbeeld me.

Foto 48 van 48. Het duurde even. (Ik bleef maar sacherijnig kijken in de lens haha) Ik ben weer een beetje beter. Ik trok een kaart zondag van die totemdieren, medicijnkaarten. Het was de kraai. En nu denk ik de hele tijd aan de kraai en zijn verhaal. Aphrodite ergens achter in mijn hoofd ver weg. Komt wel weer. Ziek zijn is voor mij meestal ook heel diep en moeilijk overal over nadenken. Soms wel nuttig maar het begint meestal niet zo nuttig. Zo’n kaart helpt dan wel om me op 1 onderwerp te focussen. Ik draag mijn zwarte veren oorbel om me te blijven herinneren aan kraai en wat hij me wil zeggen.

Vandaag in de ‘studio’. :-) Foto’s gemaakt voor een collage over Aphrodite die nu een vijftig plusser is.

Het is zondag en ik ben weer bijna beter van die stomme griep.

Mijn eerste try-out met mijn zeefdrukraam van (Bobbin Hood Wat is dat leuk!!! Ik was zo geïnspireerd door de tentoonstelling “Femmes Fatales”in het gemeentemuseum in Den Haag en met name Katherine Hamnett, dat ik ook wilde zeefdrukken.

De magische bh is bijna klaar! kan ik eindelijk weer gaan fotograferen!

Today’s workplace with a view. So glad the sun’s shining today!

Expositie Femmes Fatales vandaag in Gemeentemuseum Den Haag. Inspiratie opdoen!

Borduren voor mijn nieuwe verbeelding / project. Sneak peek!

Even zwart wit uitproberen….

Even toch weer wat met de Persephone serie tussendoor. Eerste opzet. Zo wordt het ongeveer maar dan met verf en veel zwart. En ook met glitter deze keer. Heel veel glitter. Ter ere van mij. :-)

huiswerk deel 2.2 voor de cursus van Satijn Panyigay waar ik zaterdag weer naar toe ga. Mijn uitprobeersels van de iPhone app nu met mijn eigen camera. Lange sluitertjd en twee poses.

huiswerk deel 2.2 voor de cursus van Satijn Panyigay waar ik zaterdag weer naar toe ga. Mijn uitprobeersels van de iPhone app nu met mijn eigen camera. Lange sluitertjd en twee poses.

Nieuw project in de Persephone serie. 200 x 91 cm groot. Mijn rug doet zeer, mijn appartement is te klein, ik loop te vloeken en te stralen tegelijkertijd. Wat is het heerlijk om weer eens zo groot te werken.

longshutter app iPhone

longshutter app iPhone

us two

playing with slowshutter app on my iPhone

long shutter experiment

us two

Heimwee - 51 dagen, 26 bedden. En nu allemaal aan elkaar naaien en dan is het een uitklapboekje!

100 days conceptual playground ⁸⁰⁄₁₀₀

us two

wij twee

“Looking inside herself / She breaks the glass / Turns her head backwards / She’s fallen down again” (Eurythmics)

100 days conceptual playground ⁴¹⁄₁₀₀ water, 2018

“Here comes the rain again / Falling on my head like a memory / Falling on my head like a new emotion / I want to walk in the open wind / I want to talk like lovers do / I want to dive into your ocean / Is it raining with you “ (Eurythmics)

Camera klaarzetten voor morgenochtend, voor de tiende foto van mijn serie Heimwee in de hotelkamer van Parador de Jarandilla de la Vera Carlos V.

100 days conceptual playground ³⁄₁₀₀

100 days conceptual playground ¹⁄₁₀₀ -2018

onderzoek naar alter-ego’s